ขีดสุดของความเป็นสัตว์ คือ สมมุติและอุปาทานไม่ครอบงำ                                                                                                        
สมมุติ เป็น การกำหนดขึ้นเองจากภายนอกไม่เป็นไปตามธรรมชาติ กำหนดจาก ตัณหาของผู้อื่น ให้เป็นแบบนั้น เป็นแบบนี้ 
อุปาทาน เป็น การยึดถือภายใน จากกระบวนการตรรกธรรม (การตรึก)                                                                                                   
สมมุติภายนอกเหล่านี้ เป็นอนิจจัง ไม่สามารถไปเอาชนะได้ ทำได้เพียงแค่ไม่ไปพัวพันด้วย จึงจะพ้นการรัดตรึงของสมมุติ  
การจะพ้นจากความเป็นสัตว์ คือ เห็นตรงความจริงแห่งสมมุติและอุปาทาน (ญาน) เห็นทะลุปรุโปร่ง                            ​